EPILOG

Spacerowaliśmy z Harrym po plaży. Za lazurowym morzem, słońce zaczęło powoli skłaniać się ku zachodowi. Sceneria jak z bajki...

Czułam się przy nim tak cudownie... taka wolna od wszystkiego dookoła. Przy nim nie liczyło się to, co inni o nas sądzą, czy to co się dzieje. Byliśmy zamknięci w naszym małym świecie, gdzie byliśmy tylko my. Nikt inny.

Chwycił mnie za rękę i wplótł swoje palce do moich. Taki mały gest a wraz z jego pięknym uśmiechem był przepełniony falą miłości. Takie małe rzeczy sprawiają, że czujesz się doceniony, że wiesz że tej drugiej osobie zależy na twojej miłości.

Czym jest miłość? Zdefiniować ją można na pewno na wiele sposobów. To jest coś, co czujesz. Wypełnia Cię od środka i z każdym dniem rośnie w zatrważającym tempie. Nie masz nad tym żadnej kontroli... oddajesz się temu w całości. Poddajesz się tej wszechogarniającej euforii.

Uśmiechasz się, kiedy on się uśmiecha, gdy płacze, płaczesz razem z nim. Wspierasz go i dajesz otuchy kiedy tego potrzebuje. Jesteś, bo łączy was niewidzialna więź, którą tworzą małe rzeczy.



***

Tak, nie przeczytaliście źle... to juz Epilog... koniec tego opowiadania. Jest mi trochę smutno kończyć tą przygodę, ale zakładając bloga, wiedziałam, że w końcu kiedyś nastanie ten moment. Nie sądziłam, że tak się przywiąże do tego opowiadania... ehh... ciężko jest...

Mimo wszystko chciałabym wam gorąco podziękować za czytanie, komentowanie, dopingowanie mnie w tym co robię, za te cudowne komentarze, dzięki którym chodziłam przez cały dzień uśmiechnięta od ucha do ucha i na prawdę dziękuję, że ktoś docenił moją pracę :) Gdybym miała taką możliwość, to chciałabym was móc uściskać i wam podziękować osobiście, ale że wiem, że pewnie nigdy to się nie wydarzy, chciałam każdemu z osobna podziękować! Kocham was wszystkich! <3

Dziękuję wam za ten cudowny czas. Na prawdę wspaniale było dla was pisać... :)

Nie wiem ile jeszcze dziękować, ale mogłabym to robić ciągle, bo na to zasługujecie!

(teraz to mi się kurde płakać chce!) 

Jak na razie na jakiś czas kończę przygodę z pisaniem... kto wie? może jeszcze kiedyś zdecyduje się coś opublikować w internecie, może jakiegoś Shot'a? Może opowiadanie? Nic nie wiadomo, ale jak na razie robię sobię od tego przerwę i będę raczej pisała do szuflady ;)

Ci co czytali moje drugie opowiadanie, które jest zawieszone (give-me-chance-1d.blogspot.com) Dla was też mam wiadomość, że na razie NIE ODWIESZAM tego bloga. Przerwa dotyczt także jego, i jak w końcu dopadnie mnie jakaś normalna wena i znajdzie się pomysł na jego kontynuację, to może coś tam dodam, ale wtedy na pewno poinformuję o tym na twitterze.

Jeśli zdecyduje się na następnego bloga (kiedyś tam...) to jeśli chcecie być o tym poinformowani, to napiszcie swoje twittery na dole w komentarzach, albo jakiś inny kontakt jak maile czy coś. Myślę, że jeśli kiedyś to się stanie, to dodam też posta na tym blogu z adresem :)

Wiem, że ta notka jest zapewne dłuższa od epilogu, ale chciałam jeszcze dodać, że jeśli tylko chcecie ze mna popisać, zapytać (spokojnie, jeśli macie pytania to smiało, ja nie gryzę ;p) o coś czy cokolwiek innego, to zapraszam na mojego:

TWITTER'a: https://twitter.com/charls_grey  (@charls_grey)

ASK'a: http://ask.fm/greenapplexx  (greenapplexx)

Nie pozostaje mi nic innego jak jeszcze raz podziękować wszystkim i się pożegnać...

Całuję was mocnooo! Xx.