Rozdział 3

Butelka zatrzymała się na Louisie. Moje oczy zrobiły się jak spodki a serce zaczęło bić mocnym rytmem. Można by powiedzieć że chciało mi wyskoczyć z klatki piersiowej. Ja to muszę mieć genialne szczęście! Udaję z moim najlepszym przyjacielem parę, potem przez przypadek widzę jego przyjaciela w samym ręczniku. Co najgorsze, nie mogę tego zapomnieć i ten obraz ciągle powraca nieproszony do mojej głowy. A najlepsze że teraz, przez głupią, cholerną butelkę, muszę go pocałować... i to namiętnie! Ugh... takie szczęście mieć, to potrafi tylko Charlie Grey, ludzie!

Musiałam bardzo śmiesznie wyglądać, skoro chłopcy widząc mnie zaczęli się śmiać. Z moich przemyśleń wywołał mnie głos mulata.

- Emm.. Charlie. Jest jakiś problem?

- Tak... choć w zasadzie to nie, tylko... – Zayn posłał mi powątpiewający wzrok, mówiący „I tak ci się nie uda wykręcić...” – Nie, skądże! – dodałam wzdychając. Dobra Charlie, tylko oddychaj. - uspokajałam się w myślach - jeden pocałunek i koniec, im szybciej to zrobisz, tym szybciej będziesz miała go z głowy. "A może nie chcesz mieć go szybko za sobą?" - odezwało się moje drugie ja.

Wdech, wydech. Zaczęłam powoli wstawać. Podeszłam do trochę zszokowanego Louisa. "Miało być namiętnie, tak?" – spytałam sama siebie. – „Jeśli taka jest twoja wola, Zayn, to nie ma problemu. Będziesz miał namiętnie.” – pomyślałam.- „Przecież to i tak nic nie znaczy...” – Przyklęknęłam okrakiem przed Louisem i popatrzyłam mu w oczy. Nie mogłam z nich nic wyczytać. Nie było w nich nic, poza tą obezwładniającym błękitem, w którym już kolejny raz mimowolnie zatonęłam. On też lustrował moje tęczówki. – „Raz się żyję, Charls!”- powtórzyłam sobie w myślach i pochyliłam się do przodu. Nasze usta spotkały się, a ja wzięłam jego twarz w dłonie i pogłębiłam pocałunek, przymykając oczy. Trwało to zaledwie kilka sekund, ale mnie zdawało się jakby minęła wieczność.

Wszyscy zaczęli gwizdać a my odskoczyliśmy od siebie jak poparzeni. No tak.. oni tu NADAL są. Charlie ogarnij się, to tylko zadanie-skarciłam się w myślach.

"Zadanie zadaniem, ale chciałabyś więcej"- znów to cholerne, wszędzie się wtrącające drugie ja. Odeszłam od chłopaka i usiadłam na swoim miejscu. Wszyscy spoglądali to na mnie to na Lou.

- Noo... - zagwizdał Zayn. - Gdybyś nie była dziewczyną Harry’ego, to pomyślałbym po tej akcji, że albo bardzo ci się to podobało, albo Lou ci się podoba. – dodał z cwanym uśmieszkiem. Ja tylko wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z Harry’m i spłonęłam rumieńcem.

- Dobra, to teraz ja kręcę. - powiedziałam żeby skończyć ten temat i żeby nikt więcej nie dzielił się z nami swoimi trafnymi spostrzeżeniami.

Zakręciłam butelką, wypadło na Harry’ego. Już wymyśliłam genialny plan i na pytanie i na wyzwanie. - Pytanie czy wyzwanie, kotku? - spytałam słodko się na niego patrząc, a on zmrużył oczy widząc podstęp w tym wszystkim.

- Pytanie. - odpowiedział krótko.

- A więc z iloma dziewczynami już spałeś, kochanie? - Ostatnie słowo specjalnie podkreśliłam i z chytrym uśmieszkiem czekałam na odpowiedź Harry’ego. Wiem... było to zapewne chamskie, ale wiedziałam, że to krępujący temat dla chłopaka i byłam bardzo ciekawa co Harry odpowie i jaka będzie jego reakcja. Uwielbiałam go gasić w ten sposób.

- Yyym... - Teraz to on spalił buraka i wszyscy zaczęli chichotać. Tak, taki zmieszany Harry to nie widok codzienny. Mieliśmy niezły ubaw jak odpowiadał.

- Ym.. emm.. nie wiem ile ich było dokładnie. - wydusił z siebie w końcu.

- Ale mało czy dużo? - drążyłam temat. To będzie niezła zabawa- pomyślałam i napiłam się soku z wysokiej szklanki.

- Wystarczająco, ale Ty i tak jesteś najlepsza kochanie. - powiedział pewny siebie i pocałował mnie w policzek. – Te kocie ruchy... – pokiwał brwiami, a ja w tym momencie wyplułam sok przed siebie, krztusząc się do tego. Wszyscy zgromadzeni wybuchli niepohamowanym śmiechem, a loczek osłonił się rękami i zaczął uciekać po całym domu.

- NIE ŻYJESZ! - krzyknęłam tylko i pobiegłam za nim, a cała reszta tarzała się po ziemi ze śmiechu.

- Nie bij mamo! - powiedział osłaniając się rękoma, gdy udało mi się do niego dobiec.

- Po co to powiedziałeś debilu?! Przecież nie jesteśmy razem a co dopiero ze sobą nie spaliśmy! - powiedziałam wkurzona. – Teraz będą myśleć o mnie nie wiadomo co...

- No wiesz...było nie zaczynać z tym pytaniem? Zemsta jest słodka... - Znów ten chytry uśmieszek.

- Kretyn! - syknęłam i udałam się do salonu. Zaraz po mnie przyszedł Harry i usiadł obok na dywanie. Wszyscy byli nadal rozbawieni poprzednią sytuacją, a gra toczyła się dalej. Tym razem jednak pomogliśmy sobie alkoholem, a pytania i wyzwania były coraz odważniejsze.

***

Obudził mnie cholerny ból głowy. Gdzie ja jestem? - pomyślałam. Rozejrzałam się dookoła. Czarno białe meble. Ciemno brązowa podłoga. Zaraz! Przecież ja znam ten pokój! Należał do Louisa... Matko boska co ja tu robię?! Jedyne co pamiętam z wczoraj to gra w butelkę i drinki. Jeden, drugi potem kolejny i kolejny... Szybko podniosłam kołdrę i z ulgą odetchnęłam, gdy zauważyłam, że miałam na sobie bieliznę i koszulkę. Miejmy nadzieję że do niczego nie doszło. Rozejrzałam się jeszcze i zauważyłam pozostawione na szafeczce nocnej tabletki przeciwbólowe i butelkę wody. Zażyłam lek i wypiłam całą wodę duszkiem. Spróbowałam wstać z łóżka, jednak zrobiłam to za szybko, zakręciło mi się porządnie w głowie i runęłam z wielkim hukiem na podłogę. Z łazienki od razu wyskoczył brunet. Cholera. Znów w samym ręczniku.-jęknęłam w myślach. Podbiegł do mnie i zaczął zasypywać mnie pytaniami.

- Wszystko dobrze? Nic Ci ni jest? Boli Cię coś? ...

- Hej Lou spokojnie! Żyję. Jestem cała!

Chłopak wypuścił powietrze z płuc. Podał mi rękę i pomógł mi wstać. Usiadłam na łóżku. Już się odwrócił i zmierzał w kierunku łazienki kiedy go zatrzymałam.

- Louis, czekaj. - Brunet odwrócił się w moją stronę i popatrzył na mnie pytająco.

- Czy my wczoraj? No wiesz.. - powiedziałam czując gorąco na policzkach.

- Nie.. nic z tych rzeczy. Po prostu wypiliśmy wczoraj dużo, Harry napisał do twojej mamy że dziś nocujesz u nas i chciał cię zanieść do swojego pokoju, ale powiedziałaś że nie będziesz z nim spać. Zaczęłaś bredzić że ty idziesz do domu na piechotę i takie tam. Znów chcieliśmy zanieść cię do Hazzy do pokoju, a ty znów powiedziałaś że nie będziesz spała z tym draniem. Stwierdziłem że położę cię spać w moim łóżku, a ja prześpię się na kanapie. Ściągnąłem ci spodnie, żeby było wygodniej. Ale żeby nie było.. nic więcej się nie działo. - Odetchnęłam z ulgą. Siedzieliśmy tak chwilę w ciszy.

- Czy coś jest nie tak pomiędzy wami? - spytał niepewnie chłopak.

- Umm... W sumie, to chyba mogę ci powiedzieć, ale obiecaj że nikomu nie wygadasz! – poprosiłam.

- Jasne. - odparł Lou.

- Harry się z wami założył. Stwierdził że nie chce przegrać, i poprosił mnie żebym udawała jego dziewczynę. Tak naprawdę to jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Widziałam jak mina bruneta zmienia się z zatroskanej na weselszą. Na jego usta od razu wdał się uśmiech.

- To znaczy że wy wczoraj przy tym pytaniu...

- Nie! Nigdy z nim nie spałam! - broniłam się.

- To już wiem czemu wczoraj tak się na niego wkurzyłaś jak to powiedział... - Lou zaczął się śmiać.

- No, po prostu odgryzł się za to pytanie. Wiedziałam że się porządnie zmiesza jak mu je zadam. - uśmiechnęłam się do chłopaka.

- Jeśli mam być szczery, to coś podejrzewałem... Ciężko mi sobie wyobrazić to, żeby Harry z taką łatwością pozwolił na wyzwanie Zayna, gdybyś faktycznie była jego dziewczyną. Ja bym swojej na to nie pozwolił. – Lou uśmiechnął się i puścił mi oczko.

- W sumie... myślę, że reszta tak dobrze się bawiła, że nawet nie zwróciła na to uwagi. – Zaśmiałam się, zdając sobie sprawę z tego, że w sumie, to po części się zdemaskowaliśmy.

- Nie wiem jak oni, ale ja bawiłem się bardzo dobrze. – Zobaczyłam błysk w oku Louisa i znów się zaczerwieniłam. Nienawidziłam tego w sobie! Za każdym razem, gdy zrobiło mi się głupio, lub ktoś powiedział mi coś takiego, na moje policzki wkradał się rumieniec. Z tak zdradliwym ciałem nie mogłam ukryć niczego przed nikim. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy, lub kazało na to odpowiedzieć, ale właśnie to zrobiłam.

- Ja też. – Uśmiechnęłam się zawstydzona a Louis popatrzył na mnie zaskoczony i zaśmiał się.

- Myślę, że powinienem się ubrać... Zaraz przyjdę. – Po jego słowach mimowolnie spojrzałam na umięśnione ciało chłopaka i gdy przyłapał mnie na tym, spuściłam momentalnie głowię udając, że wcale tego nie robiłam. „Tak Charlie... kogo ty oszukujesz, dziewczyno...”

- Dobra, to ja może pójdę się przebrać.

Gdy Lou był w łazience, ja ubrałam się w spodnie, które leżały złożone na komodzie i spięłam włosy w koka. Potem, gdy Louis wyszedł z łazienki, skorzystałam z niej-umyłam twarz i wyczyściłam zęby nową szczoteczką którą dał mi chłopak. Jak byliśmy już obje gotowi, zeszliśmy na dół na śniadanie. W kuchni majstrowali coś Harry z Niallem. Z tego co potem zobaczyłam, robili jajecznicę i kanapki. Do kuchni zeszli Liam, a niedługo po nim Zayn. Mulat od razu podszedł do lodówki, wyciągnął z niej wodę mineralną i wypił prawie całą na raz. Resztką wody która została popił tabletki na ból głowy.

- Jak tam? Kac morderca? - spytałam rozweselona.

- Nawet sobie nie wyobrażasz jaki... - powiedział sfrustrowany chłopak.

- Wierz mi miałam to samo. - Uśmiechnęłam się szczerze w jego stronę.

- Do stołu podano. - powiedział śmiesznym głosem Harry  i postawił przed nami kanapki i jajecznicę. Wszyscy usiedli i wzięli się za jedzenie śniadania.