Rozdział 2

Obudziły mnie promienie słoneczne wdzierające się przez szczeliny w roletach do mojego pokoju. Przeciągnęłam się, włożyłam ciepłe kapcie i powolnym, ślamazarnym krokiem ruszyłam do łazienki. Wzięłam szybki i orzeźwiający prysznic, umyłam głowę i wyszłam z łazienki, otulona w duży ręcznik. Poszłam do szafy i zdecydowałam się na dżinsowe spodenki, czarną bokserkę i czarne trampki. Było bardzo ciepło i słonecznie, więc nie było warto zakładać długich spodni, czy jakiejś bluzy. Gdy byłam już gotowa, zeszłam na dół do kuchni, w której krzątała się moja mama.

- Cześć słońce. - przywitała się.

- Hej mamuś! - podeszłam do niej i cmoknęłam ją w policzek. - Co tak ładnie pachnie? - spytałam sięgając po dzbanek z sokiem pomarańczowym po czym nalałam sobie go do długiej, wąskiej szklanki.

- Smażę naleśniki na śniadanie. Jak chcesz to zaraz będzie gotowa porcja. - powiedziała ściągając z patelni kolejnego i odkładając go na tackę obok. Sięgnęłam po talerz, ułożyłam na nim kilka ciepłych naleśników, pokroiłam sobie do nich kilka truskawek, polałam syropem klonowym i zaczęłam jeść. Kto jak kto, ale moja mama była mistrzem tego dania. W ogóle, była mistrzem gotowania i gdyby nie jej praca, zapewne oddałaby się tej pasji, otwierając małe bistro z domowymi posiłkami.

- Pyszne, dziękuję. - powiedziałam do mamy po skończeniu jedzenia, odstawiając talerz i szklankę do zmywarki. Ze względu na to, że miałam jeszcze trochę czasu, usiadłam na dużej kanapie w salonie, wyłożyłam nogi na stolik i sięgnęłam po laptopa. W końcu przydałoby się zobaczyć, co w trawie piszczy.

Siedziałam tak dobre kilkanaście minut, reblogując posty na tumblrze i czytając tweety, gdy nagle moja komórka zaczęła wibrować. Sięgnęłam po nią niechętnie i odebrałam połączenie. - Halo?

- Cześć młoda! - wesoły głos, rozległ się po drugiej stronie. Należał zdecydowanie do Harry’ego.

- No siemka staruszku. - odpowiedziałam złośliwie. Zawsze mówi na mnie albo mała, albo młoda... Czemu? Może jakoś bardzo wysoka nie jestem, szczególnie w porównaniu z nim, ale jestem od niego młodsza tylko o te głupie pół roku! To żadna różnica!

- Jeszcze nie aż taki stary, więc nie przesadzaj. Będę pod tobą za 5 minut. Szykuj się. - powiedział znacznie rozbawiony.

- Okej, do zobaczenia. - Rozłączyłam się, uśmiechając pod nosem.

Zamknęłam komputer i poszłam do kuchni. Mamy już nie było. „Pewnie wyszła jak siedziałam przed komputerem” - pomyślałam. Założyłam okulary przeciwsłoneczne, chwyciłam torbę, leżącą na komodzie i wyszłam z domu, zamykając drzwi na klucz. Gdy tylko zaczęłam schodzić z werandy pod mój dom zajechał czarny samochód, nie kogo innego jak Harry’ego. Sto punktów za wyczucie czasu! Wsiadłam i przywitałam się z przyjacielem. Ruszyliśmy z podjazdu i jechaliśmy w zupełnej ciszy. Nikt się nie odzywał. Harry siedział i z wielkim skupieniem kierował pojazdem, a ja w większej mierze przypatrywałam się widokom za oknem i budynkom, które mijaliśmy. Stwierdziłam że przerwę tę ciszę.

- Harry, jak ty sobie wyobrażasz to "udawanie"? - spytałam, uważnie się na niego patrząc. Kącik jego ust momentalnie się podniósł ku górze.

- No wiesz... przedstawię cię jako moją dziewczynę, będziemy udawać przez cały dzień że, jesteśmy parą a potem im powiemy prawdę.

- A tak w zasadzie to po co ci to? - zadałam kolejne pytanie, bo za bardzo nie wiedziałam jaki jest w tym sens. Poudajemy i co? Jaki Harry ma mieć w tym niby interes, skoro i tak skończy się po jednym dniu?

- Jak wiesz, ostatnio nie miałem nikogo. Chłopcy założyli się ze mną, że w ciągu tego tygodnia na pewno sobie nikogo nie znajdę. Założyłem się z nimi, mówiąc, że mi się uda i nie mam zamiaru przegrać. Niby to trochę nie fair, ale nie mam zamiaru znajdować sobie dziewczyny "na zakład" więc poprosiłem ciebie. – Chłopak uśmiechną się głupkowato.

- No dzięki... dziewczyny, jak to ująłeś: "na zakład" nie będziesz znajdywał i cała brudna robota przypadła mnie... - przewróciłam oczami. - A o co w ogóle się założyliście? - spytałam. Miejmy nadzieję, że ten cały teatrzyk będzie tego wart!

- Niby o nic, ale i tak nie chcę przegrać. Dlatego dziś udajemy parę, potem udajemy kłótnię i wychodzimy a na następny raz, powiemy im ze to były tylko żarty. Taki jest wstępny plan. Myślę, że się nabiorą... o ile oczywiście dobrze odegramy swoje role. - wyszczerzył się w uśmiechu.

- Aleś ty genialny, Styles! Teraz wymyślaj o co się pokłócimy, mądralo! - powiedziałam z ironią w głosie. Szczerze to było to dla mnie totalnie głupie i dziecinne, ale obiecałam mu. Jest moim przyjacielem i mu pomogę, nawet jeżeli chodzi o tak idiotyczną rzecz...

- Zobaczy się, na pewno coś wymyślę. - powiedział widocznie rozbawiony całą sytuacją.

Nie minęła minuta od rozmowy, a Harry już parkował pod ogromną willą. Wysiedliśmy z samochodu i ruszyliśmy w stronę drzwi. Stojąc przed wejściem i czekając aż ktoś nam otworzy, Styles z wyszczerzem na gębie złapał mnie za rękę i splótł nasze palce. Ja tylko się na niego popatrzyłam i przewróciłam oczami, wzdychając. Na co ja się zgodziłam? Nagle drzwi się otwarły a w nich stanął uśmiechnięty od ucha do ucha blondyn. Gdy zobaczył jak Styles trzyma mnie za rękę, popatrzył się na Harry'ego z wytrzeszczem, a brunet na to triumfalnie się uśmiechnął. Blondyn się przywitał i przepuścił nas w drzwiach. Weszliśmy do salonu z dwoma kanapami i wielką plazmą wiszącą na środku ściany. Gdy wszyscy usłyszeli głośne cześć Harry'ego, odwrócili się i spojrzeli w naszą stronę. Chłopak odchrząknął i się odezwał:

- Chłopcy, poznajcie moją dziewczynę Charlie. Charls to Zayn - wskazał na mulata z ciemnymi włosami i oczami, a ten się uśmiechnął i pomachał do mnie. - To Liam, a ten tam - pokazał kolejno na bruneta, a potem na blondyna, który przed chwilą wparował do salonu, i wcześniej otworzył nam drzwi – Niall.

Liam i Niall rzucili krótkie "Cześć".

- Gdzie jest BooBear? - spytał Hazza reszty, a ja się popatrzyłam na niego z niezrozumiałą miną.

- U siebie, chyba poszedł wziąć prysznic, - odpowiedział krótko Liam. Harry wziął mnie ponownie za rękę i pociągną za sobą. Weszliśmy do kuchni.

- Co chcesz do picia? - spytał loczek.

- Poproszę herbatę z cytryną.

- Dobra, to ja nam zrobię herbatę, a ty w tym czasie idź na górę do mnie do pokoju. Pierwsze drzwi na lewo. - Kiwnęłam mu tylko głową i powiedziałam OK, po czym udałam się po schodach na górę.

Weszłam do pokoju i momentalnie przypodobałam sobie duże łóżko, na którym usiadłam. Zaczęłam oglądać pokój. Bardzo mi się podobał. Klimat pomieszczenia utrzymany był w stonowanych odcieniach. W większości były to kolory białe i czarne, lecz podłoga, na ten przykład, wyłożona była panelami z ciemnego drewna. W pokoju o dziwo panował porządek. Czemu o dziwo? Loczek to straszny bałaganiarz. Od małego. Zawsze jak był mały, to mógł wyjść, żeby się ze mną pobawić dopiero wtedy, jak posprzątał pokój, w czym niejednokrotnie mu pomagałam, żeby było szybciej.

Oglądałam dalej pokój, lecz nagle drzwi się otwarły i stanął w nich wysoki brunet w samym ręczniku na biodrach. Wytrzeszczyłam oczy, zdając sobie sprawę z tego, że nie jest to Harry, ani nikt z wcześniej przedstawionych mi osób i momentalnie poderwałam się z miejsca.

- O mój Boże! Przepraszam! Musiałam pomylić pokoje, przepraszam... - Zaczęłam nerwowo się plątać i czym prędzej ruszyłam do drzwi. Na twarzy bruneta malowało się zdziwienie pomieszane z rozbawieniem. Gdy przechodziłam obok niego w drzwiach powiedział na wpół śmiejąc się: - Nic nie szkodzi. - I wtedy mimowolnie popatrzyłam mu w oczy.

Jego tęczówki były koloru niebieskiego. Co ja mówię.. były jak morze. Morze w którym można zatonąć. Były boskie.

- Jak masz na imię? - brunet wyciągnął mnie z głębin swoich oczu, w których zatonęłam, sprawiając, że od razu oprzytomniałam.

- Charlotte, ale mów mi Charlie. Nie lubię swojego pełnego imienia - powiedziałam niepewnym głosem.

- Mnie się bardzo podoba. Jestem Louis. - przedstawił się wyciągając do mnie dłoń, którą ja szybko uścisnęłam i zdałam sobie sprawę że ciągle przy nim stoję, a on wciąż w połowie jest nagi. Moje policzki mimowolnie się zaczerwieniły.

- To... może ja już pójdę. – Uśmiechnęłam się i wyszłam w bardzo szybkim tempie z pokoju nowopoznanego chłopaka. Weszłam do pokoju na przeciwko, i zobaczyłam siedzącego na łóżku Harry'ego.

- Gdzieś ty była? - spytał rozbawiony.

- No... Yyym... - zaczęłam zmieszanym głosem. - Powiedzmy że się zgubiłam - powiedziałam i momentalnie przypomniałam sobie bruneta stojącego w samym ręczniku z nieprzyzwoicie dobrze zbudowaną klatką piersiową i tymi cudownymi oczami... - totalnie się rozmarzyłam i znów spaliłam totalnego buraka. Harry widocznie to zauważył.

- No Charls, ja na prawdę nie wnikam, ale coś jest zdecydowanie na rzeczy. – powiedział kiwając cwanie brwiami, za co dostał porządnego kuksańca w bok. Pokazał mi kilka rzeczy na komputerze, porozmawialiśmy i Harry stwierdził że zajedziemy do dół bo jak to on powiedział: "Przyszłaś poznać chłopaków, a nie gadać ze mną", dlatego też zeszliśmy do salonu do chłopaków. Tym razem w całym składzie.

- O Lou, jesteś nareszcie. - zaczął mój towarzysz. - Poznaj, to moja dziewczyna, Charlie.

- My się już znamy. - Chłopak uśmiechnął się niepewnie, a ja spaliłam kolejnego buraka, modląc się w myślach, by nikt tego nie zauważył. Harry popatrzył na mnie niepewnie, ale wzruszył ramionami i usiadł w fotelu, biorąc mnie na kolana. Ah tak, przecież udajemy parę... - westchnęłam w myślach.

- To co robimy chłopaki? - spytał Styles.

- Nie wiem, mnie to obojętne. - odpowiedział Zayn. - Może być film.

- O tak! - krzyknął blondyn. - Ja wybieram!

- No, tylko nie o jedzeniu Niall - zaśmiał się Liam, a wszyscy za nim. Jedynie blondynowi mina trochę zrzedła i znacznie się zaczerwienił. Niall wybrał jakąś komedie, przy której, jak się później okazało, wszyscy się świetnie bawiliśmy. Śmiechu było co nie miara, a aktorzy byli tacy, że naprawdę było na co popatrzeć. Przez cały czas siedziałam Harry'emu na kolanach i po jakimś czasie spytałam, czy nie lepiej, żebym usiadła gdzieś z boku, ale on powiedział, że mu to zupełnie nie przeszkadza, i oparł podbródek na moim ramieniu, wpatrując się w ekran telewizora. Siedzieliśmy tak oglądając i co chwile się śmiejąc, aż  film dobiegł końca.

- Nie chce mi się już oglądać kolejnego. - powiedział znudzony Lou. - Co robimy? Jakieś propozycje?

- Zagrajmy w butelkę! - krzyknął uradowany Styles.

- Kto jest za? - spytał wszystkich Li.

- Ja. - powiedział Zayn, po nim to samo Styles, Lou, i Niall.

- A ty Charls? - zapytał znowu Liam.

- No jeżeli wszyscy grają, to ja też mogę. - powiedziałam schodząc z kolan Harry'ego i przeciągając się.

Niall z prędkością światła pobiegł do kuchni po butelkę, a my usiedliśmy wszyscy na dywanie, w dużym kółku. Po mojej lewej siedział Styles, zaś po prawej Louis. Blondyn przybiegł i zaczął kręcić. Wypadło na Zayna.

- Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie - odpowiedział mulat.

- Hmm... w takim razie... - Blondyn myślał. - Wiem! - krzyknął jakby odkrył Amerykę. - Wyjdziesz na ulicę, klękniesz przed pierwszą napotkaną dziewczyną i zaśpiewasz jej jakąś romantyczną piosenkę. - wyszczerzył swoje śnieżno białe ząbki w uśmiechu.

- Aleś wymyślił - powiedział zniechęcony Zayn. No ale zadanie zadaniem, trzeba je wykonać. Więc mulat wyszedł przed dom, klęknął, zaśpiewał, a my staliśmy nieopodal i śmialiśmy się z niego bo wyglądało to komicznie. Szczególnie mina tej kobiety. Niall, na nieszczęście ciemnowłosego, nawet chyba to nagrał.

Gdy wróciliśmy do domu, Zayn zakręcił butelką. Wypadło na mnie.

- Ooo.. Charlie jak miło. – uśmiechnął się złowieszczo. - Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie.- odpowiedziałam krótko.

- Dobra, to zakręcisz butelką i tego na kim stanie, namiętnie pocałujesz.

Ja tylko wytrzeszczyłam oczy i popatrzyłam na mulata miną typu "Are you fucking kidding me?!" On tylko uśmiechnął się w odpowiedzi i uniósł brew. Dobra Charls... to tylko zadanie, głupia gra... - uspakajałam sama siebie w myślach. Chwyciłam butelkę i niepewnie nią zakręciłam. Wydawało mi się jakby kręciła się wieczność, a ja bacznie obserwowałam na kim stanie. W pewnym momencie zaczęła zwalniać, kręciła się coraz wolniej i wolniej. Zatrzymała się.

O mój Boże - pomyślałam. - Ktoś na górze chyba sobie ze mnie żartuje i świetnie się przy tym bawi!